Esta variedade contén os mesmos valores enerxéticos e nutricionais que os da fariña branca, ademais de que non ten sal.
É unha torrada apropiado para respectar unha alimentación carente de sal, indicada, sobre todo naqueles estados de hipertensión e colesterol.

Valores enerxéticos por 100 gr.: 386 kcal (1635 kJ)
Proteinas 17,3 gr
Glucidos 68,2 gr
Lípidos 4,9 gr
Fibra 4,7 gr
Colesterol inapreciable

Valores enerxéticos por torrada: 59 kcal (253 kJ)
Proteinas 2,68 gr
Glucidos 10,5 gr
Lípidos 0,75 gr
Fibra 0,72 gr
Colesterol inapreciable

Ingredientes:

A Espelta é unha variedade de trigo que cultivase desde fai uns 7.000 anos e é considerado a orixe de todas as variedades do trigo actuais. Ten un lixeiro sabor dulzón moi agradable. Respecto ao trigo común ten un maior nivel de proteínas, minerais, vitaminas e oligoelementos. Ademais, contén os 8 aminoácidos esenciais. O seu bo achegue de magnesio, ferro, fósforo, vitamina E, vit B e a provitamina A, faino moi nutritivo.
A espelta achéganos moita fibra, sendo ideal, pois, para o estreñemento, obesidade e calquera carencia de fibra.
   
Descripción:

Composición por cada 100 g:
Proteínas: 14.9 gr
Hidratos de Carbono: 65.22 g

A semente da soia é posiblemente o alimento con maior contido en proteinas, vitaminas e minerais. Ademáis contén valiosos elementos fitoquimicos. A súa extraordinaria capacidade para nutrir e previr enfermidades comprendese meior ó coñecer a súa composición:

A humanidade leva varios milenios consumindo fabas, probalemente sexa uns dos cultivos mais antigos. As fabas tenras conteñen unha considerable proporción de proteínas de boa calidade biolóxica, hidratos de carbono en forma de almidón e apenas graxas.
O ferro é o mineral mais abundante nas fabas, case tanto coma a carne. Recoméndanse en casos de anemia, asi coma as embarazadas, adolescencia, deportistas e na covalecencia de enfermidades infecciosas ou de intervención quirúrxicas.

Por cada 100 gr:
H. de Carbono: 7,50%
Graxa: 0,60%
Fibra: 4,20%
Proteinas: 5,60%

Está moi recomendado contra diarreas e gastroenterite.
Tamén para os hipertensos e en casos de afeccións cardíacas. Actúa como alcalinizante en casos de exceso de acedo úrico.
Previo a utilizaro debe pórse en remollo e cocelo logo cunha cantidade de líquido menor ó seu volume, a lume lento. É ideal para ensaladas.

Por cada 100 gr:
Minerais: 0.580%
H. de Carbono: 79.3%
Graxa: 0.580%
Proteinas: 6.61%
Auga: 12.9%

Este "humilde" legume é un alimento idóneo: reduce o colesterol, evita o estreñimento e fortalece o sistema nervioso. Son moi recomendables para quen padeza de estrés ou depresión nerviosa.
Para as embarazadas é recomendable tamén polo seu contido en folatos a súa riqueza en proteínas e outros minerais.

Por cada 100 gr:
Fibra: 17.4%
Minerais: 2.48%
Hidratos de Carbono: 43.3%
Graxa: 6.04%
Proteínas: 19.3%
Auga: 11.5%

Podese dicir da piña que é amiga do estómago. É un antiácido natural. Moitos a consideran un postre ideal para facilita-la dixestión. O seu consumo está especialmente indicado nas seguintes afeccións do estómago: hipoclorhidria (falta de xugos dixestivos) maniféstase pola dixestión lenta e pesadez de estómago. Ptosis gástrica( estómago caído) causado pola incapacidade do estómago para vacia-lo seu contido. En ambolos dous casos o ananás ten que tomarse fresco, nunca en conserva.
Ten un efecto saciante que constitúe un bó complemento nas dietas adelgazantes.

Trátase dunha especie intermedia entre a cebola e o allo porro. É máis tenra ca cebola común e consúmese ademáis do bulbo as follas e o tallo da planta. Contén os mesmos nutrintes e sustancias de acción medicinal ca cebola, ainda que cunha concentración inferior. Consúmese crúa en ensalada ou lixeiramente asada e cunha salsa adecuada.

É unha variedade do chícharo. Caracterízase porque a súa vaina (funda que cubre as sementes) é tenra e carnosa, a diferencia do chícharo que é dura e apergaminada. Polo tanto consúmese enteiro, vaina e semente á vez. Contén máis azucres que o chícharo e menos almidón, polo que o seu sabor e máis doce. E tamén rico en proteinas, vitaminas do grupo B e minerais coma o potasio e o ferro.
O Tirabeque soe preparse cociñado, en menestras de verduras ou formando parte de diversos guisos.

Pódense describir coma depurativos do sangue. Facilitan a eliminación dos resíduos ácidos do metabolismo e ademais pola súa riqueza mineral estimulan a producción de glóbulos vermellos. Convén es casos de artrose, gota, obesidade e amnemia, e nos casos concretos de eccemas na pel provocados por autointoxicación.
Aumentan o apetito e a secrección de xugos dixestivos. Son un tonifocante xeral do organismo moi útil en casos de astemia (debilidade) e fatiga primaveral. Polo seu contdo en iodo tamén se recomendan en casos de hipotiridismo.
Son expectorantes polo que favorecen a eliminación da mucosidade bronquial facéndoa mais fluída.

Por cada 100 gr: