Vostede non o sabe, pero depende deles. Vostede non os coñece nin llos cruzará na súa vida, pero eses fillos da gran p. teñen nas mans, na axenda electrónica, na tecla antro do computador, o seu futuro e o dos seus fillos.
Vostede non sabe que cara teñen, pero son eles quen o van a mandar ao paro en nome dun tres punto sete, ou un índice de probabilidade do cero coma cero catro.

Vostede non ten nada que ver con eses fulanos porque é empregado dunha ferraxaría ou caixeira de Pryca, e eles estudaron en Harvard e fixeron un máster en Tokio, ou ao revés, van polas mañás á Bolsa de Madrid ou á de Wall Street , e din en inglés cousas como long-term capital management, e falan de fondos de alto risco, de acordos multilaterais de investimento e de neoliberalismo económico salvaxe, como quen comenta o partido do domingo.

Vostede non os coñece nin en pintura, pero eses condutores suicidas que circulan a douscentos por hora nun furgón cargado de diñeiro van atropelalo o día menos pensado, e nin sequera quedaralle o consolo de ir na cadeira de rodas cunha recortada a voarlles os ovos, porque non teñen rostro público, a pesar de ser reputados analistas, quenllas das finanzas, prestixiosos expertos no diñeiro doutros. Tan expertos que sempre terminan por facelo seu. Porque sempre gañan eles, cando gañan; e nunca perden eles, cando perden.

Non crean riqueza, senón que especulan. Lanzan ao mundo combinacións fastuosas de economía financeira que nada teñen que ver coa economía produtiva. Alzan castelos de naipes e garántenos con espellismos e con fume, e os poderosos da Terra perden o cu por darlles coba e subirse ao carro.

Isto non pode fallar, din. Aquí ninguén vai perder. O risco é mínimo. Aválanos premios Nóbel de Economía, xornalistas financeiros de prestixio, grupos internacionais con siglas de recoñecida solvencia.

E entón o presidente do banco transeuropeo tal, e o presidente da unión de bancos helvéticos, e o capitoste do banco latinoamericano, e o consorcio euroasiático, e a nai que os pariu a todos, embárcanse con alegría na aventura, meten labra por un tubo, e logo sentan a esperar ese pelotazo que os vai a forrar aínda máis a todos eles e aos seus representados.

E en canto sae ben a primeira operación xa están a arriscar máis na segunda, que o choio é o choio, e intereses dun tropecientos por cento non se atopan todos os días. E aínda que ese espellismo especulador nada ten que ver coa economía real, coa vida de cada día da xente na rúa, todo é euforia, e palmaditas nas costas, e até entidades bancarias oficiais comprometen os seus reservas de divisas. E isto, señores, é Jauja.
E de súpeto resulta que non. De súpeto resulta que o invento tiña os seus fallos, e que o de alto risco non era unha frase senón exactamente iso: alto risco de verdade.

E entón toda a andrómena vaise a tomar polo saco. E eses fondos especiais, perigosos, que cada vez teñen máis peso na economía mundial, mostran o seu lado negro. E entón, oh, prodixio!, mentres que os beneficios eran para as quenllas que controlaban o cotarro e para os que especulaban con diñeiro doutros, resulta que as perdas, non.
As perdas, a dentada financeira, o pago dos erros deses pijolandios que xogan coa economía internacional coma se xogasen ao Monopoly, recaen directamente sobre as costas de todos nós.

Entón resulta que mentres o beneficio era privado, os erros son colectivos, e as perdas hai que socializarlas, acudindo con medidas de emerxencia e con fondos de salvación para evitar efectos dominou e chichis da Bernarda.. E esa solidariedade, imprescindible para salvar a estabilidade mundial, a paga co seu pelello, cos seus aforros, e ás veces co seu posto de traballo, Mariano Pérez Sánchez, de profesión empregado de comercio, e os millóns de infelices Marianos que ao longo e ancho do mundo levántanse cada día ás seis da mañá para gañarse a vida.

Iso é o que vén, témome. Ninguén perdoará un duro da débeda externa de países pobres, pero nunca faltarán fondos para tapar buracos de especuladores e canallas que xogan á ruleta rusa na cabeza allea.

Así que podemos ir amarrándonos os machos. Ése é o panorama que os amos da economía mundial depárannos, co conto de tanto neoliberalismo económico e tanta merda, de tanta especulación e de tanta pouca vergoña.

Artigo de Arturo Pérez Reverte, esrito no ano 1998