A soberanía alimentar é o DEREITO dos pobos, dos seus Países ou Unións de Estados a definir a súa política agraria e alimentaria, sen dumping fronte a países terceiros. O dereito dos campesiños a producir alimentos e o dereito dos consumidores a poder decidir o que queren consumir e, como e quen llo produce.
A soberanía alimentar inclúe:
Priorizar a produción agrícola local para alimentar á poboación, o acceso dos/as campesiños/as e dos sen terra á terra, ao auga, ás sementes e ao crédito. De aí a necesidade de reformas agrarias, da loita contra os OGM (Organismos Genéticamente modificados), para o libre acceso ás sementes, e de manter o auga na súa calidade de ben público que se reparta dunha forma sostenible.
O dereito dos campesiños a producir alimentos e o dereito dos consumidores a poder decidir o que queren consumir e, como e quen llo produce.
O dereito dos Países a protexerse das importaciones agrícolas e alimentarias demasiado baratas. Uns prezos agrícolas ligados aos custos de produción: é posible sempre que os Países ou as Unións teñan o dereito de gravar con impostos as importaciones demasiado baratas, que se comprometan a favor dunha produción campesiña sostenible e que controlen a produción no mercado interior para evitar uns excedentes estructurales. a participación dos pobos na definición de política agraria.
O recoñecemento dos dereitos das campesiñas que desempeñan un papel esencial na produción agrícola e na alimentación.
¿De onde procede o concepto de soberanía alimentar?
O concepto de soberanía alimentar foi desenvolvido por Vía Campesiña e levado ao debate público con ocasión do Cume Mundial da Alimentación en 1996, e ofrece unha alternativa ás políticas neoliberales. Desde entón, devandito concepto converteuse nun tema maior do debate agrario internacional, inclusive no seo das instancias das Nacións Unidas. Foi o tema principal do foro ONG paralelo ao cume mundial da alimentación da FAO de xuño do 2002.
As políticas neoliberales destrúen a soberanía alimentaria As políticas neoliberales priorizan o comercio internacional, e non a alimentación dos pobos. Non han contribuído en absoluto na erradicación do fame no mundo. Ao contrario, incrementaron a dependencia dos pobos das importaciones agrícolas, e reforzaron a industrialización da agricultura, peligrando así o patrimonio xenético, cultural e medioambiental da planeta, así como a nosa saúde. empuxaron a esgalla de millóns de campesiños(as) a abandonar as súas prácticas agrícolas tradicionais, ao éxodo rural ou á emigración.
Institucións internacionais como o FMI (Fondo Monetario Internacional), o Banco Mundial e a OMC (Organización Mundial do Comercio) aplicaron estas políticas dictadas polos intereses das empresas transnacionales e das grandes potencias. Uns acordos internacionais (OMC), rexionais (Acordo de Libre Comercio para as Amercias-ALCA) ou bilaterales de "libre"cambio de produtos agrícolas permiten a devanditas empresas controlar o mercado globalizado da alimentación. A OMC é unha institución totalmente inadecuada para tratar os temas relativos á alimentación e á agricultura polo tanto Via Campesiña quere a OMC fóra da agricultura. A praga das importaciones a baixos prezos : o dumping destrúe a produción alimentaria No mundo enteiro, importaciones agrícolas a prezos baixos destrúen a economía agrícola local; é o caso do leite europeo importada á India, do porco norteamericano ao Caribe, da carne e dos cereales da UE a Africa, de animais a Europa, etc.. Estes produtos se exportan a pecios baixos grazas a prácticas de dumping. A petición dos Estados Unidos e da Unión Europea, a OMC ratificou unha nova práctica de dumping que substitúe as axudas á exportación por unha forte baixa dos seus prezos agrícolas, combinada cuns pagos directos abonados polo Estado. Para conseguir a soberanía alimentaria, é imprescindible parar o Dumping!
A soberanía alimentar inclúe un comercio internacional xusto. A Soberanía Alimentaria non está en contra dos intercambios, senón da prioridad dada ás exportacións: permite garantir aos pobos a seguridade alimentaria, á vez que intercambian con outras rexións unhas producións específicas que constitúen a diversidad do noso planeta. Fai falta, baixo a égide das Nacións Unidas, dotar estes intercambios dun novo marco que :
Priorice a produción local, rexional fronte á exportación.
Autorice aos Países/Unións a protexerse contra as importaciones a prezos demasiado baixos.
Permita unhas axudas públicas aos campesiños, sempre que non sirvan directa ou indirectamente a exportar a prezos baixos.
Garanta a estabilidade dos prezos agrícolas a escala internacional mediante uns acordos internacionais de control da produción.
O acceso aos mercados internacionais non é unha solución para os campesiños. O problema dos campesiños é primeiro de nada, a falta de acceso aos seus propios mercados locais por uns prezos demasiado baixos para os seus produtos e o dumping a través da importación que deben enfrontar. O acceso aos mercados internacionais afecta só o 10% da produción mundial ; está controlada por unhas empresas transnacionales e polos mais grandes empresas agro-industriais. O exemplos dos produtos tropicais (café, plátanos ....) ilústrao claramente: benefician un acceso case libre aos países do Norte e malia iso os campesiños/as do Sur non poden mellorar a súa situación.
As políticas agrícolas deben apoiar unha agricultura campesiña sostenible no Norte e no Sur. Para poñer en marcha a soberanía alimentaria, países do Norte e do Sur deben poder apoiar á súa agricultura para garantir o dereito á alimentación das súas populaciones, preservar o medio ambiente, desenvolver unha agricultura sostenible e protexerse contra o dumping. Deben tamén ser capaz apoiar a súa agricultura para cumprir outros intereses públicos que poden ser diferente en función dos países e as súas tradicións culturais. Pero na actualidade, os Estados Unidos e a Unión Europea en particular abusan axudas públicas para reducir os seus prezos nos mercados internos e para practicar o dumping cos seus excedentes nos mercados internacionais, destruíndo a agricultura campesiña tanto no Norte como o Sur.
Dende fai varios anos Vía Campesiña desempeñou un papel motor no desenvolvemento de redes internacionais que agrupan movementos sociais, medioambientales, ONGs de desenvolvemento, consumidores. De Seattle a Génova e a Porto Alegre, estas redes amplían propostas e estratexias fundamentais para que cesen as políticas neoliberales e para desenvolver unhas políticas solidarias.
¿Que debemos facer en concreto?
Entrar en contacto coas organizacións membros de Vía Campesiña para apoiar iniciativas e accións locais, nacionais como a ocupación de terras, iniciativas de produción campesiña sostenible, a defensa das sementes locais, accións contra os OGMs e o dumping, etc. Tamén é importante levar este debate a @o voso organizacións, gobernos e parlamentos.
fonte: Vía Campesiña
